KategorieŻycie

Mam kolegę bohatera.

Siedzimy wszyscy na werandzie. Na końcu końca światów. Albo inaczej – w samym środku polskiej wsi. Tu kończy się droga. Tu, jak okiem sięgnąć, pola, lasy i miedze. Opuszczone stodoły, rumianki, nagietki i jaskółki. Spokój… I na zewnątrz i ten wewnętrzny. Śmiejemy się z tych samy żartów od lat. Dzieci biegają samopas. Podglądają żabę, podjadają borówki. Brudne i szczęśliwe.

I wtedy ją zauważamy…

Usiadła na barierce naszej werandy. Zmęczona, bez sił, śnięta. Zapytałam, czy umiera. Wyglądało, na to, że tak…

Pszczoła, która do nas doleciała, nie miała już sił na powrót do ula. Pogoda była wietrzna, burzowa. Może zbłądziła, może wiatr nie pozwalał jej wrócić do domu. W każdym razie przystanęła obok nas w tym swoim niemym okrzyku rozpaczy.

Wtedy kolega zorganizował pomoc. Taką, która niestety mi samej nie przyszłaby do głowy.

Poprosił o łyżeczkę, zmieszał na niej nieco cukru z wodą i postawił przed pszczołą. Od razu się na nią rzuciła. Piła i piła. Zbierała siły. Powoli powstawała. Zrobiła się bardziej ruchliwa. Podchodziła do łyżki i odchodziła nie dalej niż na 1-2 centymetry.

Obserwowaliśmy ją dłuższą chwilę. Widzieliśmy, jak odzyskuje siły. Jak podnosi swoje skrzydełka.

Jak odlatuje.

Mam kolegę bohatera. Ocalił istnienie.

Jeśli więc zauważycie taką pszczółkę, albo po prostu – z myślą o nich, wystawiajcie łyżeczki z cukrem lub wodą z cukrem.

Niechaj nam żyją!

Takie ćwiczenie sobie niedawno wymyśliłam… Ćwiczenie, przyznam, bardzo efektywne. I może nie przetestowane na milionach, ani nawet na grupie statystycznej, ale a nuż – może i Wam się przyda.

Ćwiczenie dodające radości życia!

Cały dzień zbieram dobre chwile. Raz łapię się na tym, że jest ich całkiem sporo. Niekiedy zapominam zupełnie, albo jedynie jedna rzecz warta jest zapamiętania. No… przynajmniej w danym momencie tak mi się  wydaje.

Bo potem nadchodzi sedno całego ćwiczenia. Wieczorem, w łóżku, tuż przed snem, kiedy staram się ukoić dzień i odpłynąć… Wtedy to wyliczam sobie te chwile. A jeśli zapomniałam, żeby je spamiętać, zastanawiam się przez króciutką sekundkę, co danego dnia było po prostu przyjemne.

Popołudnie na ławeczce przy placu zabaw, z siatką pełną czereśni, zjadanych ot tak – prosto z niej, palcami.

Wieczorne przytulanie z Różą.

Ciepło słońca, kiedy wystawiłam do niego twarz i zamknęłam oczy w chwili przerwy od pracy, na balkonie.

Powrót z psem z przedszkola po odprowadzeniu rano dziecka, kiedy dzień wydawał się zaczynać pięknie i dobrze.

Króciutka wiadomość od czytelniczki o tym, że tak bardzo lubi tu zaglądać.

Pierwsze spojrzenie na nową podłogę w kuchni.

Psia pobudka, z mokrym jęzorem i wielkim psim uśmiechem.

Piękna pochwała od przyjaciółki.

Jedna podjęta decyzja, która od dłuższego czasu ciążyła.

Jedno zakończone zadanie, którego od dawna skończyć nie mogłam.

A już najbardziej – złota godzina na łące.

Na łące, która cała aż od tego złota płonie. Z brzoskwiniowym słońcem, polem ziemniaków obok, szumiącym lasem w tle i śmiechem dziecka. Na łące, w której można się zanurzyć i zniknąć. Dosłownie – Róża próbowała. Misia też co rusz w niej się zatapiała i tylko ten poczciwy psi łeb wystawał.

Na łące, z której nie chce się odchodzić, ale wiadomo, że to tylko ulotne momenty i odejść trzeba będzie. Że jeszcze chwilka, a cała ta magia odpłynie. Nie na długo. Do jutra.

Ale jutro mnie już tu nie będzie.

I tak się trwa. Tę wieczność, tę chwilę. W zachwycie całkowitym. Z głową uniesioną i sercem bijącym. Że to aż tak pięknie potrafi być.

Na koniec mały kolaż, nawiązujący trochę do tematu. Oby stał się dobry przesłaniem!

I jeszcze coś! Coś do słuchania w kółko i ładowania baterii!

Obiecałam sobie być dla siebie dobrą.

Nic wielkiego, prawda? A jakże to trudne…

Dzisiaj są moje urodziny. Kolejne. Już trzydzieste czwarte. Wpadam więc tutaj do Was dzisiaj w sumie na chwilę, przekazać pewną bardzo istotną wiadomość – szczęście wypływa z nas samych!

Nie jest to mocno oczywiste. Bardzo często spotykam ludzi, którzy sami sobie, nieświadomie, nie pozwalają być szczęśliwymi. Za każdym razem mnie to dziwi.

A jeśli trochę sobie odpuścimy. Sobie lub innym. Rozwiążemy ten węzeł, który ściska nam żołądek. Dostrzeżemy to, co dzieje się naokoło. Nie będziemy tacy spięci i sztywni. Tacy poważni i prozaiczni. Nauczymy się dbać o siebie i bliskich. Odczuwać ich i swoje potrzeby i zaspokajać je. Spokojnie i serdecznie. Z wyczuciem i wyrozumiałością. Z uśmiechem i dobrym słowem.

Wtedy będzie nieco łatwiej, prawda?

Dlatego też, na te moje urodziny obiecałam sobie, że będę dla siebie dobra. Bo wcale dobra nie byłam. Obiecałam sobie, że zadbam o siebie. Lepiej.

Nic wielkiego. Drobnymi kroczkami. Będę sobie gotować, zdrowo i kolorowo. A zwłaszcza lekko. Będę częściej biegać, bo tak bardzo to lubię. Będę robiła sobie wieczorne, niespieszne rytuały w łazience. Będę się wcześniej kładła, żeby mieć czas i chęci poczytać książki, a nie zasypiać nad nimi od razu. Będę popołudniami wyłączać internet i spędzać czas po prostu z dzieckiem (I psem. Męża nie ma na długo. No… może jeszcze z jakimiś znajomymi :D). Nie chcę odrywać się od chwili, która tak szybko mija. Będę sobie planować pracę, bo z tym wciąż mam problem. Będę się uczyć, co jakiś czas, czegoś nowego. Będę pić więcej ziółek, herbat i wody. Odstawię większą część cukru. Poza lodami, na które tak bardzo lubimy z Różą chodzić i sobie przy nich gawędzić.

Będę spoglądać w lustro i się uśmiechać.

A jeśli akurat nastrój będzie gorszy, a widok w lustrze taki jakiś… mniej przyjazny, będę się po prostu przytulać. Najpewniej do psa, bo dziecko zazwyczaj nie chce, a mąż wróci w lipcu… Ale pies za to wdzięczny i chętny.

Tak właśnie… obiecałam sobie być dla siebie dobrą 🙂

Miłego dnia!

Dużo ostatnio myślę. Nie wiem czy to zdrowo, czy nie. Ta zima, nieco nazbyt szara i monotonna w Krakowie napawa mnie melancholijnie. Sporo wieczorów spędzam sama z psem w nogach i dalekim oddechem śpiącego dziecka. Tęskniąc za mężem, za ciepłem, za liśćmi. Za letnia nocą, spędzoną z przyjaciółmi w ogrodzie.

W każdym razie wymyśliłam że prawdziwe szczęście następuje wtedy, kiedy udaje nam się uzyskać coś, co określiłabym mianem równowagi pomiędzy akceptacją i marzeniami.

Wierzę, że akceptacja jest kluczem do szczęścia, a to właśnie o nią tak trudno. Zaakceptować siebie, swój nieidealny wygląd, równie nieidealny charakter, swoje całkowicie zwyczajne życie, szerokość geograficzną itp. Ale nie tak bezmyślnie. Nie, to wcale nie o to chodzi, żeby utknąć w miejscu.

Stąd ta równowaga z marzeniami. Bo to one sprawiają, że chce się nam codziennie wstawać. Plany, chęci zmiany, potrzeba rozwoju – to wszystko musi się pogodzić z akceptacją.

Jakoś.

Podobnie jest z zimą.

Udaje mi się ją zaakceptować zawsze jakoś za późno (no, może z wyjątkiem okolic Świąt). A dopiero kiedy ją zaakceptuję, mogę czerpać z niej radość. Mając gdzieś z tyłu głowy, że i tak, zanim się obejrzymy, nastanie wiosna.

Obserwuję Różę. To, jak cieszy ją śnieg, jak nie przeszkadza ubieranie w milion warstw. I ten jej optymizm, to jej uwielbienie zimy i na mnie przechodzą.

I wtedy aż chce się jechać do lasu. Tak pięknego. A potem wrócić na ciepłą zupę i gorącą herbatę.

Nie jest ta zima wcale taka zła…