Jest taka wyspa….
Marzyliście może kiedyś, o tym aby zatopić się w takim prawdziwym włoskim klimacie? Odkryć w pełni znaczenie słów dolce vita? Zanurzyć się całkowicie w dolce far niente?
Mi tak się marzyło od dłuższego czasu… Tym bardziej, że, jak wiecie, nie mam ostatnio za lekko. Potrzebowałam włoskiego snu, marzenia, chwili oddechu. I tak znalazłam się na Ischii.
I przepadłam! Zakochałam się! Zauroczyłam w pełni!
Ischia leży w pobliżu Neapolu, są to więc tereny pełne słońca, dobrej kuchni, żywiołowych Włochów i cytryn. W odróżnieniu jednak od tak rozreklamowanych miasteczek wybrzeża amalfiitańskieo czy sorrentyńskieo, tu jest…. jeszcze prawdziwie. Tu jest spokojnie. Uroczo. Ischia jest jakby… bezpretensjonalna. Tu odpoczywają Włosi. Tu spędzają pół roku włoscy emeryci – sama rozmawiałam z taką jedną super babcią. Tutaj znajdziecie takie Włochy, jakie znacie z filmów. Są białe wille oplecione kwiatami, suszącymi się pomidorami, wypełnione tradycyjną ceramiką. Są też proste dawne zabudowania rodzin rybaków, wokół których porozkładane są teraz leżaki i sklepiki. Są niespieszne miasteczka, wąskie uliczki, deptaki, po których chce się spacerować, bo nie uderza cię z każdej strony chińszczyzna. Jest cudowna zieleń. Są dobre restauracyjki. Jest zapach fig i morza.
I wiem o czym mówię, z tą prawdziwością, bo na ostatnią noc wybrałyśmy Sorrento i kontrast był uderzający. Jest to oczywiście piękne miasteczko, w którym często niegdyś bywałam, kiedy byłam tu w okolicach na studenckim stażu. Uwielbiałam je wtedy. Teraz jednak ilość turystów i wszędzie-wszystkiego była przytłaczająca. Dominowali amerykańscy seniorzy i zorganizowane japońskie wycieczki. Brakowało miejsca na oddech i chwili na zatrzymanie i podziwianie.
Nie wspominając też o cenach. Kiedy poszukiwałam noclegów uderzyły mnie ogromne różnice. Ceny w Amalfi czy Positano mogłyby przyprawić o zawał serca. Nocleg w Sorretno, jeden z najtańszych tu (choć super, potem o nim napiszę), był i tak dwa razy droższy niż nasze pozostałe. Na Ischii natomiast ceny były po prostu do ogarnięcia.
Na nasz włoski tydzień wybrałam się tylko ze starszą córką. Miałyśmy tylko bagaż podręczny – małe plecaczki. I muszę przyznać, że to była wolność, której potrzebowałam. Z 12-letnim dzieckiem można już chodzić, przemieszczać się, eksplorować. Można też się uspokoić, kiedy młode zarządzi spokojny dzień. Ale można także i zmysły postradać, kiedy jedynym legitnym posiłkiem we Włoszech okazuje się pizza margherita… No cóż… Przynajmniej tanio…
No dobra… jak zorganizować taką podróż na Ischię? I jak się w pełni oczarować?
No, trzeba zacząć od Neapolu!
Aby dostać się na Ischię, trzeba przylecieć do Neapolu. Tak też zrobiłyśmy z moją Różą. Miałyśmy późny lot, na miejscu wylądowałyśmy około 23:00. Najprostszym sposobem na przemieszczenie się z lotniska do miasta jest skorzystanie z lotniskowych autobusów Alibus. Zaraz po wyjściu z terminala znajdujemy znaki i strzałki do przystanku tych autobusów – trzeba się po prostu nimi kierować. Bilet kupujemy u kierowcy, kosztuje 5 euro, płacimy kartą lub gotówką. Autobus ma trzy przystanki – na Piazza Garibaldi czyli przy dworcu kolejowym oraz w dwóch portach miasta – Calata Porta di Massa i Molo Beverello. Leżą one stosunkowo blisko siebie i z obu wypływają promy na Ischię.
Trochę trudniej o nocleg w dobrej cenie, a w którym jest możliwość późnego zameldowania. Naszukałam się trochę i często meldunek około północy wiązał się z dodatkową opłatą. Mi zależało także na tym, aby była normalna, całonocna recepcja – zawsze to jakoś bezpieczniej. I żeby było blisko do przystanku Alibusa. Wybrałam bardzo fajnie – hotelik Le Orchidee. Mieści się on na piątym piętrze bardzo dużej i bardzo starej kamiennicy. Dociera się do niego zabytkową windą, a rano z balkonu roztacza się widok na tętniące życiem samo centrum miasta.
W Neapolu spędziłyśmy kilka godzin – prom miałyśmy o 14. Wiecie jak to mówią – albo się to miasto pokocha, albo znienawidzi. Mi się podobało. Choć nie sądzę, abym mogła tu spędzić dużo czasu, zwłaszcza z dzieckiem. Trzeba się bowiem oswoić z wszechobecnym chaosem i niestety – śmieciami.
Muszę też Wam napisać, abyście pamiętali, że te rejony są obecnie bardzo aktywne sejsmicznie. Ogromne połacie magmy przelewają się tam gdzieś pod ziemią i w trakcie naszych wakacji w Neapolu było trzęsienie ziemi. Trzeba to mieć na uwadze…
Jak wspominałam, na Ischię można się dostać różnymi promami z różnych portów. Ja wybrałam prom najtańszy, który płynie najdłużej 😀 Wydało mi się to najlepszym dealem 😀 No, uwielbiam płynąć po tych morzach! Był to prom firmy Medmar, który odpływał z Calata Porta di Massa. Wszystkie opcje, wraz z godzinami i cenami, znajdziecie na stronie Ferryhopper. Bilety najprościej kupić bezpośrednio w porcie, w czerwonym budynku firmy Medmar (oczywiście w przypadku wyboru promu tej marki).
I tak zostawiłyśmy gwarny Neapol za sobą, aby wrócić do niego dopiero tuż przed odlotem.
Płynie się wspaniale! Widoki są piękne! Po drodze mija się uroczą wyspę Procida, którą także pozostawiam Waszej uwadze.
A potem wpływa się do zielonej ostoi włoskiego klimatu. Kontrast z Neapolem jest zdumiewający!
Oto Ischia!
Powyższe zdjęcia zrobiłam podczas naszego półgodzinnego spaceru z portu do hotelu. Było TAK pięknie!
Być może tak bardzo nam się podobał nasz pobyt na wyspie, bo wybrałam dla nas idealne miejsce. Hotel Bagnitiello jest malutkim, ale bardzo gościnnym hotelem. Jest też obiektem prostym i niedrogim, ale ma kilka zalet, które są nie do przecenienia! Przemiłą obsługę, salę jadalnianą z dobrymi śniadaniami i ogromnymi oknami na morze, pokoje z równie olśniewającym widokiem i… i to, co podobało nam się najbardziej! Basen wśród zieleni, na zboczu, z którego także rozpościerał się TEN widok. Mogłyśmy tam siedzieć godzinami!
Hotel niestety nie miał bezpośredniego dostępu do morza, ale dzięki temu basenowi zostało mu to wybaczone. Znajduje się w bardzo spokojnej okolicy, pomiędzy dwoma portami – do tego głównego na wyspie – Ischia Porto mamy około pół godziny spaceru, do uroczego miasteczka Casamiciolla – około 10 minut. Przy hotelu znajduje się przystanek lokalnych autobusów, którymi można dojechać praktycznie wszędzie.
Z tej strony wyspy niestety nie widać olśniewających zachodów. Jest za to zielono, a dzień można przywitać tak… (raz wstałam na wschód!)
I tak, część dnia spędzałyśmy na basenie, a potem udawałyśmy się gdzieś dalej. Autobusami można dojechać do większości atrakcji. Bilety kosztują 1,70 euro – są dostępne w recepcji hotelu, w kioskach i w automatach biletowych. Muszę jednak ostrzec, że bywa różnie z tymi autobusami. Niektóre linie w jedną stronę jadą inną trasą niż w drugą, co nas raz mocno zmyliło. Są też zazwyczaj pełne. No, ale są wygodne i jeżdżą często.
Ogromnie polecam do zobaczenia choćby znane tu Sant’Angelo. Autobusy zatrzymują się w odległości spaceru od niego. Słynie z małej wysepki, do której prowadzi wąski pas plaż (oczywiście plażowałyśmy ochoczo), ze starych zabudowań i żeglarskiej atmosfery. Pyszną restaurację poleciła mi tu włoska babcia – Da Pasquale. Przy okazji, pamiętajcie, że restauracje, takie z obiadami, otwierają się na całej wyspie równo o 19. Przy tej byłyśmy chwilę wcześniej i już sporo osób czekało na otwarcie. Jedzonko – pycha!
Polecam też to nasze spokojne, urocze, portowe miasteczko – Casamiciolla Terme. Tutaj znowuż wstąpcie do restauracji Del Corso – nawet moja córka stwierdziła, że miejsce wyjątkowe, a pizza najlepsza. Mi ogromnie zasmakowały kwiaty cukinii z ricottą (tak, na wakacjach trochę przystopowałam z dietą, dla zdrowia psychicznego).
Wybrałyśmy się też pieszo do Ischia Porto, a potem długim deptakiem aż do słynnego zamku – Castello Aragonese d’Ischia. Tutaj zauroczyła mnie plaża rybaków – z dawnymi zabudowaniami rybackimi.
Na Ischii spędziłyśmy 5 dni. Pięć beztroskich, cudownych dni! Wyspę zachowam w swoim sercu, ale też… na ścianie. Zobaczcie jaką cudowną ceramikę znalazłam (żałuję tylko, że nie było miejsca na więcej takich!)
Ostatni nocleg wybrałam już na lądzie. Na wszelki wypadek. Aby mieć pewność, że morze nie odetnie nam drogi na lotnisko.
Do Sorrento płynie prom z Ischia Porto. Zahacza także o piękną wyspę Capri (też cudna, byłam kiedyś, ale ceny także niestety powalają). Na miejsce dopłynęłyśmy przed południem i od razu udałyśmy się spacerkiem, przez centrum, do hotelu.
I znowuż muszę stwierdzić, że wybrałam hotelik idealny – Desiree. W odległości spaceru od miasta, ale jaki to spacer! Jakie widoki! Hotel nie najnowszy, ale miał pyszne śniadanie, położony był na zboczu (cały hotel mieści się jakby poniżej recepcji) i miał to, o co bardzo trudno na tym klifowym wybrzeżu – bezpośredni dostęp do małej prywatnej plażyczki! Poszłyśmy tam od razu się wykąpać. I jeszcze rano, przed wyjazdem. To, co zauroczyło mnie najbardziej to niesamowite kamienne schody, które prowadziły w dół, do morza (winda też była). Ale te schody… no, jakby się do bajki przenieść! Zobaczcie!
A tak wyglądała plażyczka!
Z Sorrento do Neapolu dostaniecie się kolejką Circumvesuviana. Bilety kosztowały około 6 euro, jedzie się jakieś 1,5 godziny. Z dworca w Sorrento odjeżdżają też autobusy bezpośrednio na lotnisko w Neapolu. Jeśli wybierzecie kolejkę, to trzeba wysiąść na ostatnim przystanku Porta Nolana – na Piazza Garibaldi. Tuż pod wyjściem z dworca jest przystanek autobusów Alibus na lotnisko (czasem jest kolejka), a niedaleko są dobre knajpki obiadowe i przepyszne cukiernie.
Poniżej jeszcze klimaty Sorrento!
Tak i zakończyłyśmy naszą włoską przygodę.
Ja już tęsknię.
