Wybraliśmy się w tym roku w Polskę. Ot, po prostu – w Polskę. Daleko, na północ. Na chwilę ledwie. Na nasze polskie wakacje.
W sumie pierwsze nasze polskie wakacje. I choć pozostaję fanką mórz południowych, donoszę grzecznie, że było wspaniale. I nawet nie wiedziałam, jak mi tych polskich wakacji brakuje. Jakaż to była sentymentalna podróż przez całe dzieciństwo! Jak cieszyłam się tym klimatem, tymi widokami i nawet tymi deszczami i komarami. Wszystko było dokładnie tak, jak miało być. A Róża nawet stwierdziła, że to były jej najlepsze wakacje!
Zabraliśmy dwa maluteńkie namioty, w tym jeden kupiony na chybcika dzień przed wyjazdem. Nagle się bowiem okazało, że jednak w jednym może być stanowczo za ciasno. Tak to jest, jak się nie planuje. A z nami to właśnie planować się nie da. Wszystko okazuje się nagle, w ostatniej chwili niemalże. Nie pozostaje więc nic innego, jak mieć te dwa namiociki, pożyczyć u przyjaciół materac, wygrzebać z czeluści szafy śpiwory i karimaty, wrzucić w koszyk znalezione jakimś cudem plastikowe talerzyki, nóż i deskę do krojenia i… ruszyć w drogę!
Tak naprawdę pojechaliśmy nad morze, bo mojemu mężowi wypadło tam pilne spotkanie. W planach było zahaczenie najpierw o Warmię i Mazury, ale skoro nadarzyła się nadmorska okazja – czemu nie?
Po kilkugodzinnych poszukiwaniach znalazłam kemping, który okazał się być dokładnie takim, jaki chciałam. Miał mieć tę szczególną atmosferę mojego dzieciństwa, czyli mocny wkład PRL-u, miał być zalesiony, blisko plaży i Trójmiasta, no i możliwie spokojny. Udało się! Trafiliśmy na kemping 69 na Wyspie Sobieszewskiej i pomijając fakt, że w pobliżu stacjonowało 15 tys. harcerzy – było świetnie. Co rano maszerowałam do sklepiku po kawę, świeże bułki i jagodzianki. Róża szalała na placu zabaw. I nawet łazienki były całkiem ok.
Spędziliśmy tam kilka dni pełnych nadmorskich atrakcji. Tych bardziej i mniej komercyjnych. Było plażowanie, choć tutaj pogodowo akurat trafiliśmy kiepsko, były promenady, lody i gofry, było mini zoo i wędrówki szlakami, był prawdziwy poszukiwacz skarbów poniemieckich, był w końcu i przepiękny Gdańsk i Sopot.
Potem zwinęliśmy nasz mały dobytek i przez Malbork (o jejuniu jakie tłumy!), pojechaliśmy do przyjaciół na Kujawy. Tam, w zasadzie przestałam robić zdjęcia. I choć teraz żałuję, wtedy było mi dobrze. Nawet bez aparatu, który bardzo lubię, bez internetu, bez komputera. Były jeziora, spokój i śmiechy, ogniska, ciepłe noce i spadające gwiazdy. Czego chcieć więcej?
Piękna ta nasza Polska.
Dobre to były wakacje.
ZOBACZ WIĘCEJ – KLIKNIJ PONIŻEJ
