Mam już tak czasami, że przychodzi do mnie taka ogromna potrzeba, aby wypić spokojną kawę na jakiejś włoskiej piazzy. Tak i zabrałam starsze dziecię i wybrałyśmy się we dwie na kilka dni zobaczyć Apulię wiosną.
Tym razem nie będę się rozpisywać o tym, jak zorganizować taki wypad i co warto zobaczyć. W internecie jest już bardzo dużo na ten temat. A i mam wrażenie, że Apulia przeżywa aktualnie najazd rodaków – na ulicach słyszy się głównie włoski i polski. Ja skorzystałam z porad z dwóch blogów, które serdecznie tu polecam – Podróże po Europie i Italia poza szlakiem – zwłaszcza wpis o Monopoli i Ostuni.
Jako, że do Apulii pojechałam z 13-latką, z góry założyłam, że nie będziemy zaliczać po kolei wszystkich okolicznych polecanych miasteczek. Miałyśmy się na spokojnie nasycić klimatem. Udało się więc i trochę pobyczyć w uroczych plażowych zatoczkach, i posiedzieć leniwie w kawiarniach, pospacerować niespiesznie, ale i trochę zobaczyć.
Przyleciałyśmy do Bari, ale od razu udałyśmy się pociągiem do Monopoli. To tutaj zarezerwowałam trzy noclegi (kolejny, czwarty, w Bari) w małym apartamenciku z osobną sypialnią i kuchnią z salonem. Mieścił się w kamienicy z historycznym centrum, na jej ostatnim piętrze. Miałyśmy i malutki balkonik z widokiem na wąskie uliczki i cudowny taras na dachu z widokiem na… no, na wszystko. Na dachy, na inne tarasy, na kopuły i kościoły, a przede wszystkim na morze. Uwielbiałam pić tam kawę i jeść śniadanie.
Monopoli jest wspaniałym miasteczkiem i doskonałą bazą wypadową do zwiedzania regionu – koleją można dotrzeć spokojnie w wiele miejsc. A jak nie koleją to autobusem. My jednego dnia udałyśmy się do chyba najsłynniejszego Polignano a Mare, a drugiego do Ostuni. Oba miasteczka piękne. Pierwsze mieści się na klifach, które robią wrażenie, drugie to białe miasteczko w głębi lądu o niezwykłym klimacie.
Jednak to właśnie Monopoli skradło moje serce. Na południe od niego, w odległości spaceru, mieszą się małe plaże w schowanych zatoczkach i łąki, porośnięte o tej porze roku kolorowym kwieciem. Bajka! A po samym Monopoli chodzi się jak po jakiejś włoskiej bombonierce. Centrum historyczne to labirynt wąskich, zadbanych, czystych uliczek, w których łatwo się zgubić, ale i równie łatwo odnaleźć. Ludzi jest sporo na głównych jego szlakach, dalej już całkiem przyjemnie. Co ważne, miasto żyje swoim włoskiem życiem. O ile w tych dawnych kamieniczkach sporo jest starszych mieszkańców, to tuż obok znajdziemy normalne miasto ze zwykłymi sklepami i swoją południową codziennością.
Najmniejsze wrażenie zrobiło na mnie samo Bari – może dlatego, że trochę zepsuła nam się wtedy pogoda… A może po prostu wolę małe miasteczka? Ale może też dlatego, że nie było dużo czasu, aby się wgłębić w tkankę miejską, wchłonąć ją, doświadczyć i zrozumieć. Cóż, trzeba będzie wrócić! Obiecałam to w końcu mojej młodszej córeczce!
Odsyłam Was więc na blogi, o których wspomniałam na początku, a tutaj pozostawiam troszkę naszej kilkudniowej włoskiej przygody!
